Zdarza się, że pewnego dnia opiekun siada na kanapie, wzdycha ciężko i myśli: „Ja już nie wiem, co robić”. Kot sika na łóżko, goni współlokatora po mieszkaniu albo nie daje spać, drąc się wniebogłosy o 4:00 rano. I wtedy pojawia się myśl o… konsultacji behawiorystycznej kota. Czy to już ten moment? A może za wcześnie?

Wielu opiekunów marzy o drugim (trzecim, czwartym...) kocie. Czasem z potrzeby serca, czasem dlatego, że „pierwszemu będzie raźniej”. I choć perspektywa kociej przyjaźni rozgrzewa serce, rzeczywistość bywa bardziej… złożona. Ale spokojnie – przy odpowiednim podejściu, cierpliwości i wsparciu, można to zrobić dobrze i bezpiecznie.

„On po prostu taki jest” – słyszę czasem, gdy opiekun opowiada o kocie, który boi się ludzi, syczy na gości albo znika pod łóżkiem na dźwięk odkurzacza. I wiesz co? Może trochę tak jest, ale… jeszcze więcej „tak nie musi być”. Bo koty nie rodzą się ani towarzyskie, ani dzikie. One się takie stają – w dużej mierze dzięki (lub przez) to, jak przebiegała ich socjalizacja.