Wielu opiekunów marzy o drugim (trzecim, czwartym...) kocie. Czasem z potrzeby serca, czasem dlatego, że „pierwszemu będzie raźniej”. I choć perspektywa kociej przyjaźni rozgrzewa serce, rzeczywistość bywa bardziej… złożona. Ale spokojnie – przy odpowiednim podejściu, cierpliwości i wsparciu, można to zrobić dobrze i bezpiecznie.

„On po prostu taki jest” – słyszę czasem, gdy opiekun opowiada o kocie, który boi się ludzi, syczy na gości albo znika pod łóżkiem na dźwięk odkurzacza. I wiesz co? Może trochę tak jest, ale… jeszcze więcej „tak nie musi być”. Bo koty nie rodzą się ani towarzyskie, ani dzikie. One się takie stają – w dużej mierze dzięki (lub przez) to, jak przebiegała ich socjalizacja.